Terug in de tijd op de tropische Gili Eilanden Indonesië

Ik heb altijd al wel eens terug in de tijd willen gaan. Benieuwd naar hoe ze toen leefden. Geen wegen, geen verkeer, geen betonnen huizen. Maar dat kan niet, of toch wel? Blijkbaar kan het op de Gili Eilanden, 3 tropische eilanden voor de kust van Lombok. Je begeeft je in een tropische middeleeuwse wereld. Daarover lezen jullie hieronder meer. Om te beginnen zijn we bij Gili Trawagang geweest, het grootste eiland van de drie. Toch is dit eiland in een paar uur rond te wandelen. Het is moeilijk te beschrijven wat een ongekende sfeer dit eiland biedt. Toch doen we een poging:

Na aankomst via de boot stap je in kristalhelder water. Een backpack achterop, een dagrugzak voorop, goed voor 15kg aan bepakking. Het is warm, 30-35 graden. De eerste ontdekking die je doet is het missen van het echte weg. Het is een zandstrook waar naast fietsen, paard en wagen het enige vervoersmiddel is. Dat is ook de eerste ontmoeting die we hadden op het eiland. Horse, horse, you need horse? 60.000 (4euro), biedt de bestuurder aan. Mijn schouders branden, het is enorm warm, en ik verlang naar een koud glas bier. Ik vind 4 euro in deze omstandigheden het wel waard maar uiteraard weet Irene daar wat vanaf te krijgen. Afdingen is een hobby van dr en ik moet zeggen, ze is er best goed in. We gaan uiteindelijk voor 40.000 mee(2.66euro). Onderweg zien we boulevard en de prachtige zee. Overal staan kraampjes en hippieachtige tentjes. We komen aan bij onze bungalow: Bamboo Hideaway. We lopen door de groene tuin en zien 4 kleine bamboe hutjes. Het is een enorm knus plekje met 4 hutjes, omgeven door planten en bloemen. Er is een gezellige relaxruimte waar je lekker in kussen kan liggen. Op het strand draait ook alles om relaxen. Overal waar je kijkt zijn grote zitzakken of rietenhuisjes waar je in kan relaxen. De eerste keer snorkelen was erg bijzonder. In de eerste meters zie je al een grote verscheidenheid aan tropische vissen. Maar dat is niet het enige waar we voor komen. We weten dat de kans hier altijd aanwezig is dat een schildpad zich laat zien. Anderhalfuur snorkelen we en zien veel vissen maar helaas geen schildpad. Irene besluit het water uit te gaan terwijl ik nog heel even doorsnorkel. En tsja, je zal het net zien; Irene is de kant nog niet op en een schildpad van een meter zwemt onder me door. Wat een geweldig beest, hoe hij door het water zweeft, zo magisch. Gelukkig zien we er later samen nog een. Erg bang zijn ze niet, we krijgen de mogelijkheid een uitgebreide fotosessie te doen.

Tijdens de voorbereiding heb ik me enorm verheugd op het geweldige Azie. Waar ik echter wel bang voor was zijn de insecten. Bij alles wat meer dan 4 poten heeft roep ik normaal gesproken mijn moeder. Omdat Bamboo Hideaway slechts een huisje gemaakt is van Bamboestokken, begrijpen jullie wel dat de eerste ontmoeting met een insect niet lang kon duren. Daar lag ie, een vieze kakkerlak, in de badkamer. Hij lag te spartelen op zijn rug door de insectenspray die ik daarvoor door de kamer gespoten had. Mn moeder roepen op 15000 km afstand had geen zin. Ik besluit hem nog even een minuut met insectenspray te bespuiten. Een kwartier en een lege spuitbus later beweegt de kakkerlak niet meer. De eerste ontmoeting is geweest, en overwonnen. 
De dag erna besluiten wa een fietstocht te maken door het achterland van Gili Trawagan. Dit is het meest indrukwekkende wat we tot nu toe van Azie gezien hebben. Wat een contrast met de redelijke welvaart aan de  boulevard. We ontdekken enorme armoede. De mensen leven van de landbouw. Veel zand, palmbomen en af en toe een boer aan het werk. We zien hele kleine huisjes, gebouwd van simpele natuurmaterialen. We ontdekken een heel gezin. Opa, vader moeder, nog een vrouw en een kleine jongen. Ik ben nieuwsgierig hoe ze leven en besluit naar hen toe te lopen om te vragen en kijken hoe ze leven. Misschien wat brutaal maar zij zagen dat totaal niet zo. Na wat missverstanden omdat ze dachten dat we een kamer zochten kregen we gelijk een mango aangeboden. We kijken wat rond en zien de kleine kamertjes, heel bijzonder. Ze gaan met ons op de foto en vinden het geweldig. Ik leg 20.000 roepia (1,20) op tafel. Ze willen het eigenlijk echt niet aannemen. Ze nemen het toch aan en halen direct nog een mango. Een hele bijzondere ontmoetig met de locals van Gili Trawagan.

Na Gili Trawagan varen we naar Gili Air. Het is er veel rustiger en nog minder ontwikkeld. Er hangt ook hier een enorm relaxte sfeer. Locals zitten op stoeltjes bij hum winkeltje. Er staat wat zachte muziek op bij reagge barretjes. Je ziet veel locals gitaar spelen bij barretjes, af een toe een backpacker, en het is hier enorm mooi. Overal zie je bananenbomen, palmbomen en enorm veel felle kleuren van bloemen. Je hoort niks, behalve de zee en krekels. Na onze eerste overnachting in bupatist, slapen we bij 3Angels. Een schitterende bungalow met airco en buitendouche. De eigenaren zijn een fransman(Anthon) en zijn Indonesischie vrouw Any. Ze zijn enorm aardig en helpen ons met tips voor goede restaurants, snorkelplekjes en tips voor Bali; ons volgende bestemming.

Na een paar dagen Gili Air is het tijd om de Gili's te verlaten en naar Bali te gaan. Het waren geweldige dagen. Het backpacken bevalt ons heel goed.

Zonnige groetjes, 
Raphaël en Irene