Dag Bali, hallo Java

Gisteren:
De eerste lange reis om van de ene plek op de andere plek te komen is een feit. Tot vandaag konden we de reisuren op één hand tellen maar nu hebben we toch echt aan twee handen niet genoeg. Ook kunnen wij dit direct onze minst luxe reis noemen.

We begonnen met een 2,5u durende rit in een oud gammelbusje naar de haven van Bali: Gilimanuk. Daar stapten we in een best grote boot richting de haven op Java: Banjoewangi. We vaarden in 1,5u naar Java. Naja, voor zover we het varen konden noemen. De boot heeft namelijk de helft van de tijd zich met de stroming laten meedrijven. Na een tijdje begon ik mij een beetje zorgen te maken. Zou er misschien iets niet in orde zijn? Maar na de omgeving goed bekeken te hebben werd deze onzekerheid weggenomen. We waren namelijk niet de enige boot die door de stroming werd meegenomen, een stuk of 10 andere grote boten dreven op dezelfde manier achterwaarts mee met de stroming. Tien kapotte boten leek ons onwaarschijnlijk en ondanks de stroming erg sterk leek zagen we dat een aantal kleine bootjes er ook in slaagden om tegen de sterkte stroming in te varen.

Aangekomen in Java volgt een busrit van 6u naar Probolinggo. Dit keer in een Connexxion formaat bus alleen dan wat minder luxe, een andere omgeving en een gevoelstemperatuur van zeker 30 graden.

Onderweg spelen er zich weer bijzondere gebeurtenissen af. Onze eerste chauffeur zet plotseling het gammele busje langs de weg, stapt uit en stapt op een wat oudere man af. De chauffeur gaat voor de oude man op de betonnen vloer zitten, krijgt een bloemetje van de oude man en houdt deze vervolgens met z'n handpalmen gesloten op elkaar voor z'n borst. Het wordt ons duidelijk dat hij aan het bidden is. Ter afsluiting wordt niet alleen onze chauffeur nat gesprenkeld maar ook onze bus blijft niet buiten beschouwing. Voordat we de reis vervolgen worden onze ruitenwissers van ons gammele busje voorzien met nieuwe bloemetjes, bij elkaar gebonden met bananenbladeren. Nu weten we het zeker, we moeten wel veilig aankomen! 

In de bus in Java zien we de omgeving veranderen. We zien veel droge, dode en grijzige bomen. Het doet ons een beetje aan de kale herfstbomen van NL denken. Hier is dit alleen niet het gevolg van een seizoensverandering maar van de aanwezigheid van vulkanen in de directe omgeving. Verder van de vulkanen verwijderd word het iets groener. We zien huisjes in veel verschillende kleurtjes maar veel zien er slecht uit. Sommige 'huisjes' kun je beter een krotten noemen.

We zien onderweg regelmatig een stoet motoren met rode en blauwe flikkerlichten en sirenes voorbij razen. Regelmatig rijdt daar een politieauto vóór en achter. We hebben geen idee wat dit precies inhoudt. We zien meer afval langs de wegen. We zien twee nieuwe soorten taxi's: een krakkemikkige bakfiets met als bestuurder een voor in Nederlandse termen gepensioneerde en bemo's  (smalle auto's, zonder normale stoelen en een deur die altijd open staat of zelfs niet dicht kan).

De korte pauze's van 10 minuten tussen het reizen door bestaan uit: naar hele vieze toiletten (de hangpot variant) rennen, snel een paar koude flessen water kopen (die binnen no time weer lauw/warm zijn), verkopers afwijzen die het meest rare voedsel opdringerig aanbieden en naar een mini gitaar-, zang- en/of trommeloptreden luisteren dat zich afspeelt in het gangpad van de bus en waarna wordt rondgelopen met de pet.

Het reizen vinden we tot nu toe niet erg. Je verlangt alleen erg naar een sprong in een zwembad/zee of een koude, frisse douche. Je gaat je namelijk elk ogenblik viezer voelen. Niet alleen een klam lichaam van de hitte draagt hieraan bij maar ook het ontbreken van wastafels na toiletbezoeken, GATVER! Het ergste van het reizen vind ik het héél nodig naar de toilet moeten en totaal geen idee hebben hoelang je dit nog moet ophouden omdat de lokale mensen met hun stuntel engels (ALS ze daar over beschikken) niet de stoptijd kunnen overbrengen.

De plaats waar we nu bijna zijn: Probolinggo, is zo'n 2u rijden vanaf het stadje vanaf waar we de Bromo vulkaan willen gaan beklimmen. Dit schijnt zo ongelofelijk gaaf te zijn! We zijn heel erg benieuwd! Deze 2u gaan we morgen overbruggen. Voor vandaag lang genoeg gereisd. Eerst nog maar eens opzoek naar een overnachtingsplaats. Normaal boeken we dit zo'n dag van te voren of de dag zelf via internet maar dit keer laten we het echt op ons afkomen. We hebben te maken met een echte backpackersvibe. 

Een paar uur later:
De bus stopt in Probolinggo, we stappen uit. Direct wordt een excursie aangeboden maar we laten ons niet overhalen. We weten namelijk niet of dit een reële prijs is. Daarnaast zijn we het reizen voor vandaag zat en willen we snel op zoek naar een restaurantje en een slaapplaats. We willen dit zo snel mogelijk doen omdat het ook al donker is. De inmiddels onaardig geworden excursie verkoper waarschuwt ons dat in Probolinggo bijna niets is maar dat kan natuurlijk ook een verkooptruc zijn denken wij.

We beginnen te lopen maar merken al gauw dat dit inderdaad geen plaats is die ingespeeld is op toeristen. We zien de eerste 15 minuten geen restaurantje, hotel of taxi. Onze schouders beginnen te branden. Niet heel raar met een backpack achterop, een daypack voorop en wat flessen water en boodschappen in onze handen. Godzijdank staat er plotseling een Bemo naast ons. Of we naar het centrum gebracht willen worden voor 10 roepiah (0,60 cent). Met wat handgebaren wordt ons duidelijk dat daar hotels en restaurantjes aanwezig zijn. Ongeveer tegelijkertijd stopt een gammele bakfiets zonder licht met daarop een oude man. We besluiten met de Bemo mee te gaan omdat we de fiets onveilig vinden.

Zo'n 10 minuutjes later zijn we in het centrum. We worden afgezet bij een restaurantje waar alleen maar lokale mensen zitten, het ziet er erg gezellig uit. We bestellen een bord noodles en vooral Raph hoopt op een goed bord met vooral veel eten. Het was net iets te pittig maar een heerlijke maaltijd! En dat voor 1,20 euro voor 2 personen, zo goedkoop hebben we nog nooit gedineerd.

De mensen en het personeel zijn erg vriendelijk. We merken dat iedereen ons erg interessant vindt door de vele ogen die op ons gericht zijn. Nadat we uitgegeten zijn komt er een vriendelijke jongen en meisje bij ons zitten. Het meisje spreekt een klein beetje Engels. We gebruiken gebaren en google translate om een gesprek te kunnen voeren met elkaar. Dit werkt als volgt: we tikken een Nederlandse zin in waarna google de Indonesische zin eronder zet en andersom. Ondertussen wordt een gratis bord tofu bij ons neergezet. Na wat gesproken te hebben willen ze héél graag met ons op de foto, dat doen we. Er wordt veel gelachen.

We zijn moe dus besluiten even later naar het hotel aan de overkant van de straat te lopen. We krijgen een prijzenlijst te zien van de verschillende kamers die zij aanbieden. We besluiten een rondleidingte vragen. Ze laten ons 3 kamers zien, de ene kamer nog simpeler dan de andere kamer. We besluiten een kamer te nemen met 2 bedden, een wc-pot (niet de hangpot variant) en een redelijke ruimte. Eenmaal in de goede kamer aangekomen met onze backpacks valt ons een aantal zaken op. Er zijn geen dekens, er is geen toiletpapier en even later wanneer we willen gaan douche ontdekken we dat er ook geen handdoeken zijn. Wat een rot hotel, haha. We lopen terug naar de onvriendelijke man bij de receptie. Toiletpapier krijgen we maar handdoeken zijn alleen beschikbaar in een duurdere kamer, haha wat achterlijk. Over de dekens besluiten we ons niet druk te maken, gebruiken we ten slotte onze lakenzaken nog een keer. En gelukkig beschikken we ook over een mini microvezel handdoekje. Fijn voor na het douche. Een heel avontuur zo op één dag. Tijd om naar bed te gaan en zo snel mogelijk hier weer weg te wezen, haha!

Hieronder nog een aantal weetjes.

Wist je dat:
- Er hier geen onderscheid wordt gemaakt in wegen. Voetgangers, fietsers, scooters, motoren, auto's, vrachtwagens en andere vervoersmiddelen rijden allemaal op één en dezelfde weg. Inhaalmanouvres zijn dan ook dagelijks gang van zaken.
- De mensen allemaal zo ongelofelijk lief en behulpzaam zijn! Raph leek na klachten en gezocht te hebben op google een beginnende oorontsteking te hebben en dit deelden wij met een stel Nederlanders die in hetzelfde restaurant aten. De eigenaar van het restaurant ving het op en bracht Raph direct achterop de motor naar de apotheek. Zo'n 10 minuten later en 10 euro lichter was Raph terug met oordruppels en antibiotica en dat werkt nu al! 
- Dat mensen hier met 5 personen op één scooter zitten, inclusief hele kleine kinderen en baby's. Ja, zelfs op de drukke wegen!
- Het hier zomaar kan gebeuren dat een man één stoel achter je in de bus met ongeveer 50 vlijmscherpe, mega messen achter je zit. Gewoon een legale verkoper! Messen voor de mango's.
- Wij regelmatig mensen zien die geplakte rijstkorrels tussen hun wenkbrauwen hebben. De betekenis hiervan zijn wij nog niet achter.

Jullie horen van ons. Veel liefs, 
Irene en Raphaël